Vrouwe met de Lamp

westenwind kerft littekens in het land
en voert vreemd licht mee in haar boezem
de seizoenen ongetemd achterlatend

de geur van verdriet sijpelt bodemloos
bescherming biedend aan het holst
van de nacht die valt over steile bergen
een plek waar zelfs duivels niet rusten

drie sparren staan eenzaam aan de voet
hun wortels verstrengeld met het land
een laatste toevluchtsoord voor geheimen

rusteloos dwaalt een vogel door de lucht
op zoek naar de tijd die dromen verloren
aan de vrouwe met de lamp vraagt hij

bestaan er goden in de kronkels van riolen