Iemand die hoopt

zijn wispelturige vorm verbergt
duizend voormalige gedaantes
zijn schaduw erkent geen licht
maar kan niet bestaan zonder

sterren die waken aan de poort
van nachten waarin hij dwaalt
en het herfsttij belichaamt
van een tongloos volk

zonder wraakzuchtige goden
die in codes tot hem spreken
verlangt hij naar de tijd
dat de toren nog trots stond

zijn klamme stem doorklieft
de schemering

lasu unco tamen unuopa kun
niaj song^i kaj illusiojn