Eenzaamheid splijt in uren.
God is dood, maar koude stenen
worden nog steeds vereerd.
Hun woord op aarde wil godverdomme
zijn bek maar niet houden!
Er wordt gewaakt in de mist,
over vlaktes met naamloze graven.
De uren splijten er eenzaam.
Het trage proces waarin woorden
uiteenvallen tot nietszeggende letters.
Alles helpt, niets is verloren!
Ach, we zijn voor de gieren
achtergelaten.
Vertel me wat ik horen wil!
Vertel me, dat jij wel geluiden
kan tekenen en ze dan
opnieuw kan doen herleven!
Eenzaamheid en uren zullen beide
splijten in de leegte van hun kern.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten