vol onbegrip reiken zijn armen naar boven
wilde haren vallen verslagen tot de grond
waterziek treurt hij om gevallen kameraden
verloren buigt zijn gestalte over de sloot
door ondiepe wortels sijpelen herinneringen
weg in zijn ogen treurt zijn hol verhaal
verward spreekt zijn hart in getorste bast
onder zijn dikke huid stroomt bastaardbloed
met rimpels vloeit traag zijn vechtlust weg
tussen knokige vingers fluistert de wind
"Oh Zalig Babylon" en in het donker sterft
de laatste der pioniers tussen koud beton
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten