Zelf bouwden we haar, de gevangenis waarin we leven. Onze voeten marcheerden te snel en wilden teveel omverlopen. Maar de hemel bleek waarlijk onbestormbaar! We zijn gedwongen om te leven achter de tralies van onze eigen angsten.
Nu draait de aarde haar ontkenningsfase in. De mensen wanen zich kleurrijk en zonder ketenen, de domoren! Maar de vogels, die terugkeren van verre reizen, vertellen andere sprookjes. Zij verhalen van uitgestrekte betonnen geraamtes, die uit alles de kleur verdrijven. Grauwe massa's paraderen met rouwbanden en vlaggen door troosteloze straten.
Onder het mom van vrijheid wordt vrijheid publiekelijk vermoord! Voor de ongeknipte ogen die alles laten gebeuren, zolang ze maar niet in de spiegel hoeven te kijken. Natte verf druipt traag van haastig opgestelde bordkartonnen decors.
Ik weet dat mijn kreet kapot zal slaan op de rotsen. Maar ik hoop dat iemand op een dag de scherven van mijn echo zal vinden! En mijn kreet in volle kracht zal herhalen, net zo lang tot iemand mee schreeuwt. De luchttrillingen zullen onze ketenen breken! Herboren zullen we de grenzen van onze paspoorten overschrijden.
En elkaar omhelzen, als vreemden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten