Vandaag is er een vrouw die bij haar vrienden of haar man gaat klagen over hoe slecht het wel niet gesteld is met de mens, ze zijn zo onbeschoft geworden! Nou, ik heb anders ook nog een jazz-appeltje te schillen met deze mevrouw.
Ten eerste is het bijzonder onbeschoft om voor je deur uitstapt, na vlot geholpen te zijn door een jongeman, hem verontwaardigd de volgende sarcastische opmerking naar het hoofd te slingeren: “Je hebt het vast erg naar je zin hier.” Waar heb ik dat aan verdiend vraag ik me dan af? Of ik het naar mijn zin heb, en hoe ik dat wel of niet uit, is toch mijn zaak?
Dat brengt me bij punt twee, het is ook erg onbeleefd om je te bemoeien met zaken die je geen flikker aangaan. Ik bedoel, ik mag toch zelf weten of ik iemand wel of niet met een valse glimlach begroet. En dat ik geen zin heb om een praatje te maken omdat het me niets kan schelen hoe het met de klant gaat, daar hebben zij toch niets mee te maken. Nee, ik ben eerlijk en sta dan ook met oprechte desinteresse achter de kassa, en ik hoef niet te horen dat het op deze mooie dag buiten toch echt warmer is dan in de zaak.
Ten derde, als zij zich al geroepen moet voelen om een opmerking te maken over de bui waarin ik mij opdat moment bevind, dan zou enkel een begripvolle opmerking op zijn plaats zijn. Iets in de trend van, “gaat het wel jochie”, of “ben je moe van het helpen van al die bejaarden?” Want weet zij veel waarom ik me op dat moment gedraag zoals ik me gedraag, misschien is er wel iets ergs gebeurd of ben ik gewoon geïrriteerd door die arrogante, zelfvoldane rotkop van haar. Weet zij veel…
Dus waar haalt zij het lef vandaan om mij aan te spreken over iets wat volstrekt irrelevant is, er nog verontwaardigd over zijn ook en doen alsof het mijn fout is ook nog eens? Het gaat echt zwaar achteruit met de mensheid, of misschien toch vooruit?
Want ik, een voorbeeldig voorbeeld van de nieuwe generatie, liet zien hoe het wel moest, ik beheerste me en zei niets. Het was dan ook enkel aan mijn voorbeeldige opvoeding te wijten dat ik haar niet naschreeuwde toen ze opnieuw langsliep, fiets in de hand, boos naar binnen kijkend, “Steek je abnormaal grote neus niet in gaten waar ze niet horen, tuigbejaarde!” In plaats daarvan stak ik keurig mijn middelvinger op.
Pff, waar klagen ze eigenlijk over…
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Dit kan zo als column in de krant!
Je beschrijft het en het is net of ik er bij ben!
Echt je moet dagelijks een stukje schrijven, dat klaart alvast mijn dag op!
hehe ik heb een tweede stuk in gedachten, tijdens het werk zag ik het helemaal voor me, maar het is nu een beetje gezakt... binnekort maar ff kijken of het er staat dan ;)
dank voor je compliment :)
Een reactie posten