Trots op Nederland?

Ik ben geboren als kind van twee werelden, maar val langzaam steeds dieper in de kloof die ertussen ligt. Zolang men elkaar niet in de haren vliegt heb ik twee huizen, doch als men elkaar niet meer kan uitstaan en aan het knokken slaat ben ik nergens meer welkom. Een kind van twee werelden zonder een thuisland, dat ben ik. In Afrika ben ik een Europeaan, in Nederland ben ik (voor de meeste mensen en de wet) een allochtoon. Hier in Nederland heeft men nogal eens de neiging om mij te vragen of ik trots ben op Nederland…

Maar wat zeg je nu eigenlijk wanneer je zegt trots te zijn op Nederland? Letterlijk zeg je dat je trots bent op een strook land, maar waarom zou je in godsnaam trots willen of moeten zijn op een stuk verschuivende aardkorst? In het geval van Nederland nog wel de afvalhoop van die verschuivende aardkorst, genaamd geosynclinalen.

Wat de meeste mensen waarschijnlijk bedoelen is dat ze trots zijn op het Nederlandse volk en de Nederlandse staat en dat ze trots zijn om daar deel van uit te maken. (Het eerste omdat ze er zelf deel van uitmaken en een reden zoeken om ergens trots op te zijn. Maar dan het tweede, er zijn niet echt veel redenen die ik kan bedenken, maar dat zal wel aan mij liggen.)
Maar op dat punt gaat het juist fout. Trots zijn op een volk is ten eerste peer-pressure op massaal, volwassen (whatever that may mean, adult, hah!) niveau. Ten tweede is het dom. De massa is tenslotte dom, en meedoen met de massa is nog dommer. Voor elke intelligente persoon is het tijdverspilling om aan de kant van de meerderheid te staan, omdat er daar per definitie al genoeg van zijn (and that is a quote).

Trots zijn op een land, een volk dus, is nationalisme. En nationalisme heeft geleidt tot WO 0 (Napoleon), WO I en WO II. (Het waren wel drie verschillende soorten nationalisme, trots zijn op een volk qua levensstijl, trots zijn op een volk binnen het paspoort en trots zijn op een volk binnen etnische grenzen, om het kort en makkelijk op te sommen.

Het probleem met een volk is gewoon dat het geen eenheid is, geen hechte in ieder geval. Het zijn min of meer losse groepen die uit angst samenklonteren en pretenderen een volk te zijn. Het zijn losse bouwstenen op een hoop die claimen een fort te zijn. En uit angst voor andere losse bouwstenen en forten opscheppen over hoe prachtig en onverwoestbaar hun fort wel niet is. Terwijl er feitelijk helemaal geen fort bestaat en zelfs de funderingen wankel zijn. Net zo min als de massa een leger is, is een hoop bouwstenen een fort.

Waar dit “fort” echter het bangst voor is, is niet voor andere forten, maar voor scherpe, uitstekende, scheve, gebarsten bouwstenen. Oftewel, stenen die niet meewerken met het toneelstuk een fort te zijn.

Dus wat je mij vraagt is, of ik trots ben om onderdeel te zijn van een wankel, op instorten staand hoopje stenen, dat ook nog eens denkt een fort te zijn? Of ik er trots op ben dat ik slaafs de dikke stenen reet van de steen boven mij te mag dragen, of ik die last wil dragen voor het volk? En of ik daar dan ook nog eens trots op ben ook? Hoe durf je eigenlijk zoiets te vragen?

Maar je raadt het vast al, het antwoord is nee! Daar ben ik veel te trots voor! Want laten we eerlijk zijn, trots zijn is gewoon een mooi woord voor jezelf beter voelen dan de rest. En ik voel me te goed om onderdeel te zijn van een wankelende hoop stenen, ik zoek wel een beter toneelstuk. Ik ben enkel trots op mezelf. Dat wil zeggen, ik voel me goed genoeg mezelf te zijn, ik ben tevreden met wie ik ben. Ben ik er dan trots op Nederlander te zijn? Nee, ik ben trots te zijn wie ik ben, mens te zijn. Ben ik tevreden, Nederlander te zijn? Ja, het is een feit, en je hebt er mee te leven, ik ben tevreden met wie ik ben, dus ook met dat aspect van mezelf.

Voel ik me dan een Nederlander? Waarom zou je, ondanks je verbondenheid met een plek, ook onlosmakelijk met die plek verbonden moeten zijn? Ik ben een mens, en het mooie aan de mens is, dat hij een NOMADE is. Ik ben dus een aardelander, en dat noemen we mens.

Ben ik er trots op aardelander te zijn? Ja, dat ben ik. Daar ben ik net zo zeer trots op als ik me er voor schaam. Maar ik ben net zo trots op onze tekortkomingen als dat ik me er voor schaam.

De partij van Rita Verdonk, Trots op Nederland, wat wil die partij nu eigenlijk zeggen? Die partij zegt wat het volk denkt dat ze wil horen. Wij zijn anders, specialer (nog dommer?) dan andere volkeren (er bestaat maar een menselijk ras voor de onwetenden en leugengelovers). Hebben ze dan helemaal niet opgelet in de geschiedenisles? Zijn ze eigenlijk wel naar school geweest?

De partij ToN zegt pas trots te kunnen zijn op deze strook afvalhoop en al wat ertussen krioelt als alle uit de toon vallende (dissonant heet dat toch met een duur woord?) verwijdert zijn. Dat klinkt misschien heel radicaal, maar in feite is dat altijd al het doel geweest van de politiek/staat/regering/politie/etc. Alleen is de definitie van uit de toon vallen nog al vloeibaar. Elke andere partij zegt hetzelfde maar heeft een andere definitie. Maar op het moment dat uit de toon vallen etnische en religieuze dimensies gaat aannemen, is er een nieuw dieptepunt bereikt. Het is dan ook wachten op de volgende maniakale volksmenner of de bezinning der mensheid. Ik weet al waar ik op wed!

Trots zijn op een volk is een bezigheid van het volk, iedereen die werkelijk hersens heeft zal erboven staan, tenzij die persoon met hersens er baat bij heeft. Macht en geld! Dus dan gebruiken ze het volk om zichzelf te vermaken en om hun zakken te vullen.

Vroeger deed men in de politiek alsof wat zij deden, het wil van het volk was, ze deden dus wat ze wilden en zeiden dat het volk dat wou. Tegenwoordig doet met echt wat het volk wil, en denkt dat, dat het beste is. Waar komt dat verschil vandaan? Dat komt doordat er vroeger adel en volk was. De adel was niet het volk maar stond erboven, was de baas. Ze luisterden dan ook niet naar het volk, het was geen volk dus hield zich ook niet bezig met het trots zijn erop. Daarom hadden ze tijd vrij om (net alsof) te doen wat het beste was voor het volk, of hun portemonnee. Vanuit hun standpunt was dat natuurlijk hetzelfde. Zij blij, het volk blij. Het volk wist niet beter en was dus gelukkig.

Toch ging het ergens mis, ja, er zat een fout in dit systeem. Incest! Dus de adel werd op den duur dommer dan het volk en sterft nog steeds langzaam uit. Nu is er alleen maar het volk. De mensen aan de macht zijn mensen uit het volk en moeten dus trots zijn op het volk. Ze hebben dan ook geen tijd meer voor iets anders.

Het is een wedstrijd geworden wie het trotst is op het volk, wie is op de beste manier trots etc. Ze geloven ook dat ze hun macht ontlenen aan het volk en het trieste is dat, dat op deze manier ook zo is. (Het bestaan van de grondwet is dan ook om het volk tegen zichzelf te beschermen, niet tegen elfjes uit het bos). Maar nu het zover is dat de mensen aan de macht luisteren naar de massa en geloven dat ze op die manier het beste doen voor het volk en dus hun portemonnee, is het enkel wachten op de maniakale volksmenner die zegt wat het volk denkt te willen horen.

Nu had ik zelf die volksmenner kunnen zijn, helaas (of gelukkig) ben ik een kind van twee werelden en val dus overal uit de toon. Het is zelfs zo, als die maniakale volksmenner er komt, sta ik ergens bovenaan op de lijst van volksvijanden.. Want ik ben namelijk vogelvrije, een nomade, een van de laatste der aardelanders.

De rest zijn allemaal Chinezen geworden, alleen weten ze het zelf nog niet.