De Strijd om de Jeugd

I.

De strijd om de jeugd begint al vroeg (op school, of eerder) waar je o.a. geleerd wordt dat de titel “U” (of elke andere titel) verbonden is aan respect. Maar wat ze je leren is dat iemand respect moet krijgen omdat die persoon een titel draagt. En niet dat een persoon een titel draagt omdat hij respect verdient. Ook verbinden ze de titel “U” aan leeftijd, alsof elke oude zot respect verdient. De titel “U” is uniseks en tijdloos.

Nu, titels zijn nutteloos en ijdel, voor zowel gever als ontvanger. Degene die waarde hecht aan titels (respect dus), ze nodig heeft om daar hun zelfrespect (niet hetzelfde als het eerste respect) uit af te leiden, is waarlijk een zielig en gebroken man. En heeft per definitie geen zelfrespect. Het ergste alleen is dat, ze dat zelf niet weten. Ze geloven zelfs in het tegenovergestelde en sleuren hun omgeving mee in die illusie en waangedachte.

Men heeft geen respect nodig, enkel zelfrespect. Zo heeft ieder altijd genoeg, en bestaat er geen kloof tussen rijk en arm (in het kader van respect en zelfrespect), en wordt iedereen gerespecteerd, zij het enkel door zichzelf.

Dit betekent echter niet dat wij de ander moeten disrespecteren.


II.

Wat leren ze je nu precies, als ze je leren je vinger op te steken voor een vraag ? Dat door elkaar schreeuwen niet handig is en voor niemand prettig? Dat kan elke idioot ook wel bedenken. Of dat er orde nodig is omdat onze wereld daarmee staat of valt en dat chaos het grootste kwaad is? En dat terwijl de goden, de aarde en het heelal chaos zijn, de Grieken wisten dit al. Leren ze je, dat er een volg-orde is? Een orde met een plaats voor iedereen, maar je moet wel je beurt afwachten. En heb je geen ID dan moet je uit de rij.

Zo word je langzaam klaargestoomd voor het geesteloze fabrieksleven dat allang niet meer in fabrieken plaatsvindt. Daar was tenminste nog chaos, maar ook dat is vervangen door automatische en mechanische orde.

Waarom zou je moeten wachten met het stellen van een vraag? Waarom zou je je vinger moeten opsteken om aan te geven dat je een vraag hebt, het risico nemend dat je over het hoofd gezien wordt, genegeerd wordt. Is het niet slimmer om meteen te laten horen wat je wilt, i.p.v. te laten zien dat je een vraag hebt. Is dat niet logischer?

In ieder geval is het chaotischer, dus dan zal het wel natuurlijk zijn. Want de natuur is immers chaos. Maar zo werkt de geschapen wereld niet. Ze willen je monddood maken. Het opsteken van je vinger leert je boven alles, dat je toestemming nodig hebt (in de geschapen wereld) om je mond open te doen. Dat je in deze samenleving eerst een aanvraag moet doen voordat je, je bek open mag trekken. En vaak als je dan je bek open mag trekken, mag je nog niet eens zeggen wat je wilt.

Het leert je ook van bureaucratie. Zo moet je geduldig met je vinger in de lucht blijven zitten, tot je kramp in je oorharen krijgt. Gaat je vinger omlaag, pech, omlaag gegaan, plaats vergaan. Je moet wachten op degene die je aanvraag verwerkt, tijd heeft voor je. Dan moet die aanvraag nog eens goedgekeurd worden, en nog steeds wacht je. Dan eindelijk, als je, je vraag mag stellen en je nog niet vergeten bent wat je ook al weer wilde zeggen, blijkt dat ze meestal het antwoord schuldig moeten blijven. Ze weten het domweg niet, of zijn onbevoegd het te weten.

Dit is niet de natuurlijke gang van zaken, maar het is wel de meest ordelijke. Tenminste, dat wordt er bij iedereen zo ingestampt.

En zo stoomt men nieuwe aardappelen klaar opdat ze in de legbatterij mogen gaan spruiten.