Life as Reality, Possibility and Preference

There is a difference between how life is, how it can be and how one believes it should be. The former is called reality, the second I shall call possibility and the latter, how one wants life to be, preference. Reality is the same for everyone, even though the situation one is in might differ (this is distinct from how one sees this reality). Some would say that the same goes for the possibility of life, at least in the respect that no one can change the course of life, that it is all set, whether by divine intervention or socioeconomic circumstances. It is only our preference of life which differ, and sometimes greatly, from each other.

I agree that our preferences are varied, I also believe however that possibility and preference are almost the same. Or at least very closely related. I believe that we as an individual or as a people have, respectively, the power to change our own lives or that of many others, for better or worse.

In an individual case the possibility of life and the preference of life overlap almost one on one, given that the reality is such that one has his basic needs secured. What one expects of life and how one wants his life to be are included in the possibility of his life. Of course whether this will become reality is something entirely different and depends also on other influences.

On a bigger scale this relation becomes more problematic. The global possibility of life, of how the world can be, of how life can be for everyone, exists of all these individual preferences and their relation to each other. The preferences of the most powerful ranking higher than of those who little or no voice. Yet if all these lowest ranking preferences would unite and prefer one and the same thing even the mightiest cannot resist it.

So globally possibility and preference do not overlap one on one. Yet it is exactly this overlap which is needed to create an utopia, of any sort, that will actually work. If every person on earth would want something to be and they all want it to be done in the same way, than this global preference will become global possibility and soon reality.

However, such a world would probably be a very boring place.

Vrijheid als paradoxaal concept (I)

In de politiek en in de algemene opinie is de misvatting ontstaan dat vrijheid betekent dat je kunt doen en laten wat je maar wilt. Deze misvatting heeft zich doorgetrokken naar het debat over meningsuiting waardoor er nu mensen zijn die denken dat de vrijheid om je mening te uiten inhoudt dat je alles kunt zeggen. Dit is echter niet zo. Vrijheid is namelijk een van de paradoxale concepten die onze westerse cultuur fundeert (samen met o.a. het geluk, het subject en het individu, maar dat terzijde). Vrijheid behelst altijd haar tegendeel, het gaat altijd gepaard met een gebondenheid een onderworpenheid. Dit is altijd zo, of je vrijheid nou analyseert op het animale niveau, waar het gebonden en onderworpen is aan lichamelijke krachten en driften, een instinct zo je wilt. Of op het hogere, meer menselijke niveau, waar vrijheid gebonden en onderworpen is aan een hogere algemene orde (en of je die orde nou symbolisch noemt, de wet van de vader, de grote ander, de grondwet, het sociaal contract of common sense, doet er niet toe). In het uiten van je mening ben je, als deelnemer aan die algemeenheid die jouw vrijheid waarborgt, altijd aan de regels van die algemeenheid gebonden, zowel de geschreven als de ongeschreven wetten. Je bent dus niet vrij om te zeggen wat je wilt, je bent vrij om te zeggen wat je wilt binnen een bepaald vastgesteld kader. In het Westen valt het intentioneel beledigen, het produceren van geluid met een puur vernietigende intentie, buiten dit kader. Daar gaat het debat ook eigenlijk niet over, de vraag is, eerder dan mag je iemand beledigen, wanneer mag je beledigd zijn. Wederom is zullen we het er over het algemeen redelijk over eens zijn wanneer dit mag in het geval van 'extreme' situaties. Maar hoe zit het met grensgevallen, waar het niet helemaal duidelijk is wat de intentie is, of los van de intentie, de uiting wel zwaar genoeg is om als belediging te gelden. Tolerantie is namelijk ook zo 'n paradoxaal ideaal. Want waar trek je, als algemeenheid die de vrijheid van haar belichaming moet beschermen, de grens. Is het geoorloofd om uitingen te doen die de algemeenheid schade berokkenen en op die manier haar mogelijkheid om diezelfde vrijheid te waarborgen in het geding stellen. Ofwel mag je in een democratie openlijk gebruik maken van haar gewaarborgde rechten om de democratie af te vallen? Als dit niet mag, kan je het dan nog wel met recht een democratie noemen? En als het wel kan, hoelang zal die democratie dan nog stand houden?

Vrijheid in Almere

Het mag toch niet zo zijn dat de weigering van de PVV, om in Almere verder te gaan met het vormen van een bestuur voor de stad, als een verrassing is aangekomen voor de andere betrokken partijen. De PVV wil nog niet besturen, de PVV is nog niet in staat tot besturen. Wilders, uitgekiend als altijd, heeft ongetwijfeld geleerd van de fouten van de LPF, die te gretig was geworden door haar succes. Hij wacht af, neemt een gok, en blijft in de oppositie. Of hij dit trucje ook na de landelijke verkiezingen zal herhalen weet ik niet. Het heeft in ieder geval succes gehad nu. Vooral de PvdA is er met open ogen ingelopen door meteen al rond te bazuinen dat ze weigeren om met de PVV samen te werken. Dit voedt alleen maar het geloof in de achterban van de PVV dat aan hun stem geen gehoor wordt gegeven en ook geen gehoor zal worden gegeven, dit duwt twijfelaars definitief over de streep. In de plaats van te weigeren om samen te werken zou de PvdA juist een aanbod moeten doen dat de PVV onmogelijk zou kunnen weigeren. Zouden ze dat wel doen dan wordt het meteen duidelijk dat de PVV niet wil besturen of daar in ieder geval nog niet toe in staat is. Wilders' partij speelt het spel voortreffelijk en de PvdA heeft geen adequaat weerwoord. Ze missen sluwheid en vernuft. De PVV is een destructieve kracht, tot nog toe dan, het is makkelijk om hard te schreeuwen wanneer anderen fouten maken, het is moeilijker om een oplossing te vinden wanneer ze er zelf achter komen dat het zo makkelijk nog niet is en zelf de fouten maken. Laat de PVV alsjeblieft besturen, dat is de beste remedie.

Dead End

Beste lezers,

zoals jullie de afgelopen tijd wel gemerkt hebben, is deze blog een beetje verwaarloosd. Ik heb besloten om toch nog maar alle zooi erop te gooien die ik in die tijd niet gedurft heb erop te zetten. Jullie mogen oordelen. Het lijkt misschien wel een wederopstanding, een nieuw tijdperk, maar het is slechts de laatste opleving van een vlam vlak voordat hij dooft, de wilde uitval van een gewond dier dat nergens meer naartoe kan. Dit is voorlopig het laatste bericht op deze blog.

Maar wees gerust, de mensen die de komende zeven maanden tijd over hebben en mij willen lezen kunnen hier terecht, http://the-strange-voyage.blogspot.com/. Hier zal ik verslag doen van mijn trip naar down-under en nieuwe gedichten plaatsen.

It's been an honour, but all things come to a dead end.

Sincerely,
The Stranger

Geen Titel

je groeft je dagen
met naar buiten staren

naar een wereld
die zich uit schaamte
verschuild achter vuile ramen

muren met littekens
flarden verkleurd behang
waarlangsde jaren schragen
herinneren aan kindergeluiden
die op een dag
gewoon verstomden

met tijdbestendige stift
turf je de bezoekers af
één voor één voor één

geen

je ogen flikkeren
zwak bij het licht
van de lantaarnpaal
dat zich onder de gordijnen
door naar binnen wringt
een dief
op zoek naar schaduw

je wordt koud
en de winternacht
duurt nog zo lang

Homme Incognito

ze is als het koortsige zwijgen
van de bomen in de nacht
stil heengegaan met woorden
die voorbijdrijven
een silhouet op het water
dat droomt van exotische lippen

mijn dode vrouwen en kinderen
heb ik achtergelaten
in het duister ben ik gebogen
naar een nieuwe horizon
de gebeden rijzen op
uit het oosten valt een licht

naakt is ze voor mij verschenen
als een rusteloze vreemdeling
in de schemering van de dag
te wankel om verder te kruipen
heb ik me gevouwen
in haar simpele blauwe ogen

Ewan

de laatste dag van de zomer
verdwijnt tussen de lakens

zullen wij het imitatiespel
nog spelen in de cementen tuin
of sterven wij
een kind in de tijd

de troost van vreemden
als een brief uit berlijn
de dagdromer
en zijn zwarte honden
ziek van liefde

ik vil uit de nacht
een boetekleed
die ik deze zaterdag zal dragen

Sirius Moonlight

we are nothing but
stardust near the coast
of somalia we seize
stars and their dreams
gravitating around
each other in imperfect
circles

my AK47
loaded and sharp
feels heavy in my hand
the dogstar blesses
the full metal jackets
in my heart

my brothers carry oil
in their veins
wormholes in their eyes
emptiness inside

we are
the good and the young
gods
and solemnly pledge
to fight till the dawn
of death

Lungomare

rottende bladeren
laten sproeten achter
op de grond
de bomen buigen
hun vragende takken
naar de hemel

links van ons de zee
met haar oneindige roep
die zovelen voor ons
de diepste stilten van haar schoot
heeft ingetrokken

ik loop met haar
hand in de mijne verdwaald
ieder in zijn eigen sprookje

we worden ontboden

Zwanenhals

lang en slank in mist
gehulde toren
crescendo op de pier
van mercurius

ijspegels aan mijn handen
naalden in mijn stem
meisje op de steigers
ik ben zo ver van huis

ik weet niet hoe de wind
waait op je klippenogen
ligt mijn wrak

Geen Titel

een koortsdroom woekert door
zijn halfvervallen hondenkop
slaat woorden over de dijken
het water in en halveert hem
voor het vonnis voltrokken is

overdag zwijgen de bomen
bij het eerste licht de ijzel
uit hun knuisterige takken
maar hij kwijnt zelfs niet
bij de winter in zijn botten

er ijlen zesentwintig vogels
in de schemerlingse luwte
kortwieken in een koortsdroom
zijn halfvervallen hondenkop

ORP 8.2 is uitgegeven!

Een ORP vol Faust.

Vol trots presenteert Op Ruwe Planken haar nieuwe nummer met als thema Faust. Een bundel over vallende helikopters, zussenliefde, pinguïndiepte en een meisje dat Marlboro Light rookt op blote voeten. Opnieuw een prachtige bundeling van verhalen en gedichten!

Met bijdragen van Wil Fraikin, Gerard Scharn, Eva Mouton, Peter Vermaat, Simon Ranger, Lizette van Geene, Estelle Boelsma, Martijn Teerlinck en Jan Aelberts. Daarnaast vind je in dit nummer ook een recensie van de dichtbundel Tumult van Maarten Inghels. Het omslag is ontworpen door Joeri van Putten (Smoove Business).
ORP 8.2 is voor slechts 3 euro verkrijgbaar bij deze boekhandels. Bestellen kan ook per e-mail (dit is zonder verzendkosten!): administratie@opruweplanken.nl.

En voor slechts 10 euro per jaar ben je abonnee van het ruwste tijdschrift van Nederland!

Sysan - Atum opgenomen in Op Ruwe Planken

Beste Simon,

De kopijvergadering van Op Ruwe Planken heeft deze week plaatsgevonden. Wij willen graag het gedicht 'Sysan - Atum (I/IV)' plaatsen in het aankomende nummer. Wij plaatsen daarbij ook altijd een klein stukje met informatie over de auteur. Zou je deze beknopte biografie (maximaal vier regels) zo snel mogelijk naar mij kunnen sturen?

Als je ten slotte ook je adresgegevens meestuurt, dan kunnen we je een auteursexemplaar toesturen.

Alvast hartelijk bedankt! Ik hoop snel van je te horen.

Met vriendelijke groet,

Alex Rutten


Sysan - Atum (I/IV)

helikopters vallen
in vloten
naar beneden

de grond
ligt bezaaid
met wrakblad

Mellow (WIP)

this haunting moment

retreating edges
of a burning picture
your features
crudely fading

in the smoke
curling itself
around our eyes

I feel only regret
and your soothing touch
of smoke