rottende bladeren
laten sproeten achter
op de grond
de bomen buigen
hun vragende takken
naar de hemel
links van ons de zee
met haar oneindige roep
die zovelen voor ons
de diepste stilten van haar schoot
heeft ingetrokken
ik loop met haar
hand in de mijne verdwaald
ieder in zijn eigen sprookje
we worden ontboden
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten