De dichter loopt weg van zijn wolven, schept een woud waarin hij kan vluchten. Ik ben het zat om een dichter te zijn. Ik zal een aarde bouwen rondom mij die een oplossing zal zijn op al mijn wilde dieren. Met het mes zal ik de final solution kerven voor mijn joodse kwestie.
Zie daar, mijn assassijn ligt dood, zijn kogels krom. Alle messen die hij wierp steken uit zijn rug, elke moord is zelfmoord. Terwijl u verder graaft in het duister, schep ik een nieuwe duisternis. Een zonder lichten, hoopgevende sprankjes sterrenstof, maar met bomen.
Een oceaan in elke druppel water, met een branding die twijfelend het strand bekruipt. Een toneelspel van groeven in het zand. Wind die rotsen van de bergen krabt, de zuilen van de hemel. Geen genesis of ondergang, enkel het volmaakte ongeluk.
Nu is de tijd van Architecten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten