de bergen zwijgen
vandaag staan ze
als versteende astronauten
langs de sterren
ik tel de krekels
tussen het woestijnzand
waar eens weide lag
en de molen maalt
met water dat verder
is gedreven
omdat het nergens
gronden kan
ik sluip voorbij
door de schemering
een eenzame wolf
met sporen
van een lange nachtrit
in de ogen
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
schön, schön.
Een reactie posten