mijn hoofd is na al dat zand
te zwaar geworden om te dragen
ik ben zo moe van je naam
zwijgen
ik maak een ketting
van mijn zeven nekwervels
en hang die om je hals
laat mij maar in de tuin
traag scharrelen als wat licht
zondag 28 september 2008
vrijdag 26 september 2008
De Pizzabakker is dood! Lang leve de Pizzabakker!
Na een maand zwoegen bij de Groenteboer en een mislukt avontuur in Bar/Restaurant Kutzicht (ik was niet aapig genoeg tegen de klanten), word ik nu misschien de meest sensationele pizzabakker van Rotterdam.
Ik hoor de mensen al lachen: “Is dat niet diezelfde jongen die afgelopen jaar nog zijn Vwo-diploma heeft gehaald en volgens velen de mooiste speech kreeg op de diploma-uitreiking? Waarom wordt zo’n veelbelovende jongeman dan pizzabakker?”
Dit is mijn antwoord: “Hou godverdomme je tyfusmuil, bananenschil, tuigbejaarde of wat je anders bent! Pizzabakker is anders een heel nobel beroep. Zonder pizzeria’s zou de hele wereldeconomie instorten, wie anders zou dan het geld van de maffia witwassen? Dat gebeurt echt niet in een wasserette!”
“Wat? Oh wisten jullie dat niet? Weet je waarom niet? Dat komt omdat jullie met je kop zover in je kont zit, dat je door de stront de wereld niet meer helder ziet! En als een van jullie dan eens een keer zijn muil opentrekt komt er alleen maar schijt uit.”
Dames en heren, het spijt me voor deze onderbreking maar ik heb nu eenmaal een hekel aan mensen die met hun absurd wijde neusgaten in andermans aries rondsnuffelen. Dat is niet alleen ongepast en onfris maar ook nog eens onwijs irritant (om in de trend van “on” te blijven). Nu ik er bij nadenk doen alleen honden dat, en het zijn toch geen honden, ofwel?
Om weer verder te gaan met de lijn van mijn verhaal; als ik mijn “meester pizzabakkerschap” binnen heb, begin ik een Pizzabakkergilde. Deze gilde moet de inflatie van het beroep pizzabakker tegen gaan. Tegenwoordig denkt elke Turk of andere Niet-Romein dat hij/zij zomaar een pizzabakker kan worden. En dat is dus niet zo.
Ik daarentegen ben een volledig gekwalificeerde rasbloed Italiaan. Ik heb namelijk Petrarca, Dante en Ungaretti gelezen, Michelangelo en Da Vinci bestudeerd en ik ken Latijn. Ik ben dus zelfs meer Italiaan dan de Godvergeten paus. Daarom is aan mij ook de taak besteed om van de Pizza en de Steenoven weer het internationale symbool voor ongekende rijkdom te maken.
Vive Il Sacro Egiosmo! (of zoiets)
Ik hoor de mensen al lachen: “Is dat niet diezelfde jongen die afgelopen jaar nog zijn Vwo-diploma heeft gehaald en volgens velen de mooiste speech kreeg op de diploma-uitreiking? Waarom wordt zo’n veelbelovende jongeman dan pizzabakker?”
Dit is mijn antwoord: “Hou godverdomme je tyfusmuil, bananenschil, tuigbejaarde of wat je anders bent! Pizzabakker is anders een heel nobel beroep. Zonder pizzeria’s zou de hele wereldeconomie instorten, wie anders zou dan het geld van de maffia witwassen? Dat gebeurt echt niet in een wasserette!”
“Wat? Oh wisten jullie dat niet? Weet je waarom niet? Dat komt omdat jullie met je kop zover in je kont zit, dat je door de stront de wereld niet meer helder ziet! En als een van jullie dan eens een keer zijn muil opentrekt komt er alleen maar schijt uit.”
Dames en heren, het spijt me voor deze onderbreking maar ik heb nu eenmaal een hekel aan mensen die met hun absurd wijde neusgaten in andermans aries rondsnuffelen. Dat is niet alleen ongepast en onfris maar ook nog eens onwijs irritant (om in de trend van “on” te blijven). Nu ik er bij nadenk doen alleen honden dat, en het zijn toch geen honden, ofwel?
Om weer verder te gaan met de lijn van mijn verhaal; als ik mijn “meester pizzabakkerschap” binnen heb, begin ik een Pizzabakkergilde. Deze gilde moet de inflatie van het beroep pizzabakker tegen gaan. Tegenwoordig denkt elke Turk of andere Niet-Romein dat hij/zij zomaar een pizzabakker kan worden. En dat is dus niet zo.
Ik daarentegen ben een volledig gekwalificeerde rasbloed Italiaan. Ik heb namelijk Petrarca, Dante en Ungaretti gelezen, Michelangelo en Da Vinci bestudeerd en ik ken Latijn. Ik ben dus zelfs meer Italiaan dan de Godvergeten paus. Daarom is aan mij ook de taak besteed om van de Pizza en de Steenoven weer het internationale symbool voor ongekende rijkdom te maken.
Vive Il Sacro Egiosmo! (of zoiets)
Nesteling
ik sta op met de reigers
de ochtend ligt nog
vochtig in hun ogen
stilte heeft zich
genesteld in de bomen
ik omwortel ze
een reiziger die
na jaren
zwijgend berust
in zijn eenzaamheid
zoals de wind
die na flarden kust
in de bergen
een schuilplaats zoekt
tegen de regen
de ochtend ligt nog
vochtig in hun ogen
stilte heeft zich
genesteld in de bomen
ik omwortel ze
een reiziger die
na jaren
zwijgend berust
in zijn eenzaamheid
zoals de wind
die na flarden kust
in de bergen
een schuilplaats zoekt
tegen de regen
maandag 22 september 2008
Vaarwel
De dichter loopt weg van zijn wolven, schept een woud waarin hij kan vluchten. Ik ben het zat om een dichter te zijn. Ik zal een aarde bouwen rondom mij die een oplossing zal zijn op al mijn wilde dieren. Met het mes zal ik de final solution kerven voor mijn joodse kwestie.
Zie daar, mijn assassijn ligt dood, zijn kogels krom. Alle messen die hij wierp steken uit zijn rug, elke moord is zelfmoord. Terwijl u verder graaft in het duister, schep ik een nieuwe duisternis. Een zonder lichten, hoopgevende sprankjes sterrenstof, maar met bomen.
Een oceaan in elke druppel water, met een branding die twijfelend het strand bekruipt. Een toneelspel van groeven in het zand. Wind die rotsen van de bergen krabt, de zuilen van de hemel. Geen genesis of ondergang, enkel het volmaakte ongeluk.
Nu is de tijd van Architecten.
Zie daar, mijn assassijn ligt dood, zijn kogels krom. Alle messen die hij wierp steken uit zijn rug, elke moord is zelfmoord. Terwijl u verder graaft in het duister, schep ik een nieuwe duisternis. Een zonder lichten, hoopgevende sprankjes sterrenstof, maar met bomen.
Een oceaan in elke druppel water, met een branding die twijfelend het strand bekruipt. Een toneelspel van groeven in het zand. Wind die rotsen van de bergen krabt, de zuilen van de hemel. Geen genesis of ondergang, enkel het volmaakte ongeluk.
Nu is de tijd van Architecten.
Evolet
er liggen eeuwen verankerd
in de sneeuw langs de gevels
van de zee drijft de donkerte
van wintermaanden voorbij
als een ijzige sluier valt
droevigheid over de wachters
van de nacht die aan de rand
stonden van mijn dromen
enkel in de stenen leeft nog
hun vuur een stotterende vlam
in de sneeuw langs de gevels
van de zee drijft de donkerte
van wintermaanden voorbij
als een ijzige sluier valt
droevigheid over de wachters
van de nacht die aan de rand
stonden van mijn dromen
enkel in de stenen leeft nog
hun vuur een stotterende vlam
zondag 14 september 2008
zaterdag 13 september 2008
The season
spring is announced
in the branches
as the trees resonate
their own remorse
and cry their incapacity
upon shriveled grass
again I flee...
but now I know
where I am going to
in the branches
as the trees resonate
their own remorse
and cry their incapacity
upon shriveled grass
again I flee...
but now I know
where I am going to
Words make love
words may not be everything
but everything is nothing
without words
still they cannot heal or mend
any wound they only form a bridge
of sand that looks tough but
will always collapse beneath
your feet at the wrong moment
words may not be everything
but everything is nothing
without words
who searches for them shall
only find meadows filled with trees
of lonely air from which they
hang as dead poets on a gallow
in the middle of a wordless universe
words may not be everything
but everything is nothing
without words
words do not create a better
world but they are one on their own
with houses in which people live
and die like in any other word
(they are only apart one letter)
worlds may not be everything
but everything is nothing
without worlds
poets come from one of these words
no man knows which and I can only
guess yet it does not matter cause
someday we all go back to a place
called nowhere (in particular)
words may not be everything
but everything is nothing
without words
there words make love and lovely
babies who play among the stars
I could lie and say all is harmony
but even the words make wars yet
I think I found my home
home may not be everything
but everything is nothing
without home
love may only be one thing
but no thing is anything
without love
but everything is nothing
without words
still they cannot heal or mend
any wound they only form a bridge
of sand that looks tough but
will always collapse beneath
your feet at the wrong moment
words may not be everything
but everything is nothing
without words
who searches for them shall
only find meadows filled with trees
of lonely air from which they
hang as dead poets on a gallow
in the middle of a wordless universe
words may not be everything
but everything is nothing
without words
words do not create a better
world but they are one on their own
with houses in which people live
and die like in any other word
(they are only apart one letter)
worlds may not be everything
but everything is nothing
without worlds
poets come from one of these words
no man knows which and I can only
guess yet it does not matter cause
someday we all go back to a place
called nowhere (in particular)
words may not be everything
but everything is nothing
without words
there words make love and lovely
babies who play among the stars
I could lie and say all is harmony
but even the words make wars yet
I think I found my home
home may not be everything
but everything is nothing
without home
love may only be one thing
but no thing is anything
without love
woensdag 10 september 2008
Meander
de bergen zwijgen
vandaag staan ze
als versteende astronauten
langs de sterren
ik tel de krekels
tussen het woestijnzand
waar eens weide lag
en de molen maalt
met water dat verder
is gedreven
omdat het nergens
gronden kan
ik sluip voorbij
door de schemering
een eenzame wolf
met sporen
van een lange nachtrit
in de ogen
vandaag staan ze
als versteende astronauten
langs de sterren
ik tel de krekels
tussen het woestijnzand
waar eens weide lag
en de molen maalt
met water dat verder
is gedreven
omdat het nergens
gronden kan
ik sluip voorbij
door de schemering
een eenzame wolf
met sporen
van een lange nachtrit
in de ogen
zondag 7 september 2008
Ticket-collector
een man die kaartjes inneemt
- ik tik een uitbrander aan -
het gekietel van een lastige
vraag delicaat tiktak
een vloedgolf van
aangeschoten stekelbaarsjes
het vlooienspel van getijden
langs de hoogwaterlijn
een vuile streep boven
de vloedgeul
nieuwe berichten in
het opbergmandje
een knoop leggen in
de extra vraag die beslissing
moet brengen
en dan toch nog maar
een kaartje kopen
- ik tik een uitbrander aan -
het gekietel van een lastige
vraag delicaat tiktak
een vloedgolf van
aangeschoten stekelbaarsjes
het vlooienspel van getijden
langs de hoogwaterlijn
een vuile streep boven
de vloedgeul
nieuwe berichten in
het opbergmandje
een knoop leggen in
de extra vraag die beslissing
moet brengen
en dan toch nog maar
een kaartje kopen
Het voor of tegen
hoogstwaarschijnlijk
zal hij niet komen
vermoedelijk vermoedelijk
de gerechtelijke verificatie
van een document
de proeftijd op proef
of leerlingen die peilen
de rechtschapenheid
van problemen is net zo
twijfelachtig als de slurf
van procedures
methodes of handelswijzen
het voortgaan van handelingen
de opbrengst van smeerkaas
een stoet boeken
met processiegezangen
en dan is daar plots toch
de deurwaarder
zal hij niet komen
vermoedelijk vermoedelijk
de gerechtelijke verificatie
van een document
de proeftijd op proef
of leerlingen die peilen
de rechtschapenheid
van problemen is net zo
twijfelachtig als de slurf
van procedures
methodes of handelswijzen
het voortgaan van handelingen
de opbrengst van smeerkaas
een stoet boeken
met processiegezangen
en dan is daar plots toch
de deurwaarder
zaterdag 6 september 2008
Snee in mijn hoofd
elk gedicht is
in mijn geheugen
gekerfd
als de geboorte
van een tweeling
in de buik van
hun moeder
in mijn geheugen
gekerfd
als de geboorte
van een tweeling
in de buik van
hun moeder
vrijdag 5 september 2008
Pan-aqua
de aarde koelt af
verstopt zich in
de verlaten mijnschachten
van het heelal
de nacht komt boven
drijven - nog altijd
koud van al dat water -
in een halve cirkel
glijdt ze langs de daken
van de zee
blijft na de laatste
ademstoot
enkel nog het ruisen
verstopt zich in
de verlaten mijnschachten
van het heelal
de nacht komt boven
drijven - nog altijd
koud van al dat water -
in een halve cirkel
glijdt ze langs de daken
van de zee
blijft na de laatste
ademstoot
enkel nog het ruisen
Abonneren op:
Posts (Atom)