ze wentelt mee
met de schaduw
van haar flat
strompelt moeizaam
naar een stoel
als ze gaat zitten
kussen hangborsten
haar knieën
van wat er buiten
gesloten gordijnen
afspeelt
weet ze niets
haar wereld
stopte tien jaar geleden
al met draaien
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Als ik een eigen blog heb zal het me een eer en een genoegen zijn iets van je te mogen plaatsen.
"ze wentelt" in een paar zinnen schets je een leven.
ik voorspel dat je een groot héél groot schrijver wordt.
Suzanne
hahah, van mij mag je hoor, ik gun je dat genoegen, maar de eer is aan mij ;P
dank je voor je grote compliment, de tijd zal het leren...
ciao,
ts
Een reactie posten