Life as Reality, Possibility and Preference

There is a difference between how life is, how it can be and how one believes it should be. The former is called reality, the second I shall call possibility and the latter, how one wants life to be, preference. Reality is the same for everyone, even though the situation one is in might differ (this is distinct from how one sees this reality). Some would say that the same goes for the possibility of life, at least in the respect that no one can change the course of life, that it is all set, whether by divine intervention or socioeconomic circumstances. It is only our preference of life which differ, and sometimes greatly, from each other.

I agree that our preferences are varied, I also believe however that possibility and preference are almost the same. Or at least very closely related. I believe that we as an individual or as a people have, respectively, the power to change our own lives or that of many others, for better or worse.

In an individual case the possibility of life and the preference of life overlap almost one on one, given that the reality is such that one has his basic needs secured. What one expects of life and how one wants his life to be are included in the possibility of his life. Of course whether this will become reality is something entirely different and depends also on other influences.

On a bigger scale this relation becomes more problematic. The global possibility of life, of how the world can be, of how life can be for everyone, exists of all these individual preferences and their relation to each other. The preferences of the most powerful ranking higher than of those who little or no voice. Yet if all these lowest ranking preferences would unite and prefer one and the same thing even the mightiest cannot resist it.

So globally possibility and preference do not overlap one on one. Yet it is exactly this overlap which is needed to create an utopia, of any sort, that will actually work. If every person on earth would want something to be and they all want it to be done in the same way, than this global preference will become global possibility and soon reality.

However, such a world would probably be a very boring place.

Vrijheid als paradoxaal concept (I)

In de politiek en in de algemene opinie is de misvatting ontstaan dat vrijheid betekent dat je kunt doen en laten wat je maar wilt. Deze misvatting heeft zich doorgetrokken naar het debat over meningsuiting waardoor er nu mensen zijn die denken dat de vrijheid om je mening te uiten inhoudt dat je alles kunt zeggen. Dit is echter niet zo. Vrijheid is namelijk een van de paradoxale concepten die onze westerse cultuur fundeert (samen met o.a. het geluk, het subject en het individu, maar dat terzijde). Vrijheid behelst altijd haar tegendeel, het gaat altijd gepaard met een gebondenheid een onderworpenheid. Dit is altijd zo, of je vrijheid nou analyseert op het animale niveau, waar het gebonden en onderworpen is aan lichamelijke krachten en driften, een instinct zo je wilt. Of op het hogere, meer menselijke niveau, waar vrijheid gebonden en onderworpen is aan een hogere algemene orde (en of je die orde nou symbolisch noemt, de wet van de vader, de grote ander, de grondwet, het sociaal contract of common sense, doet er niet toe). In het uiten van je mening ben je, als deelnemer aan die algemeenheid die jouw vrijheid waarborgt, altijd aan de regels van die algemeenheid gebonden, zowel de geschreven als de ongeschreven wetten. Je bent dus niet vrij om te zeggen wat je wilt, je bent vrij om te zeggen wat je wilt binnen een bepaald vastgesteld kader. In het Westen valt het intentioneel beledigen, het produceren van geluid met een puur vernietigende intentie, buiten dit kader. Daar gaat het debat ook eigenlijk niet over, de vraag is, eerder dan mag je iemand beledigen, wanneer mag je beledigd zijn. Wederom is zullen we het er over het algemeen redelijk over eens zijn wanneer dit mag in het geval van 'extreme' situaties. Maar hoe zit het met grensgevallen, waar het niet helemaal duidelijk is wat de intentie is, of los van de intentie, de uiting wel zwaar genoeg is om als belediging te gelden. Tolerantie is namelijk ook zo 'n paradoxaal ideaal. Want waar trek je, als algemeenheid die de vrijheid van haar belichaming moet beschermen, de grens. Is het geoorloofd om uitingen te doen die de algemeenheid schade berokkenen en op die manier haar mogelijkheid om diezelfde vrijheid te waarborgen in het geding stellen. Ofwel mag je in een democratie openlijk gebruik maken van haar gewaarborgde rechten om de democratie af te vallen? Als dit niet mag, kan je het dan nog wel met recht een democratie noemen? En als het wel kan, hoelang zal die democratie dan nog stand houden?

Vrijheid in Almere

Het mag toch niet zo zijn dat de weigering van de PVV, om in Almere verder te gaan met het vormen van een bestuur voor de stad, als een verrassing is aangekomen voor de andere betrokken partijen. De PVV wil nog niet besturen, de PVV is nog niet in staat tot besturen. Wilders, uitgekiend als altijd, heeft ongetwijfeld geleerd van de fouten van de LPF, die te gretig was geworden door haar succes. Hij wacht af, neemt een gok, en blijft in de oppositie. Of hij dit trucje ook na de landelijke verkiezingen zal herhalen weet ik niet. Het heeft in ieder geval succes gehad nu. Vooral de PvdA is er met open ogen ingelopen door meteen al rond te bazuinen dat ze weigeren om met de PVV samen te werken. Dit voedt alleen maar het geloof in de achterban van de PVV dat aan hun stem geen gehoor wordt gegeven en ook geen gehoor zal worden gegeven, dit duwt twijfelaars definitief over de streep. In de plaats van te weigeren om samen te werken zou de PvdA juist een aanbod moeten doen dat de PVV onmogelijk zou kunnen weigeren. Zouden ze dat wel doen dan wordt het meteen duidelijk dat de PVV niet wil besturen of daar in ieder geval nog niet toe in staat is. Wilders' partij speelt het spel voortreffelijk en de PvdA heeft geen adequaat weerwoord. Ze missen sluwheid en vernuft. De PVV is een destructieve kracht, tot nog toe dan, het is makkelijk om hard te schreeuwen wanneer anderen fouten maken, het is moeilijker om een oplossing te vinden wanneer ze er zelf achter komen dat het zo makkelijk nog niet is en zelf de fouten maken. Laat de PVV alsjeblieft besturen, dat is de beste remedie.