de schemering kromt zich
rond haar ogen neus en mond
even houdt de aarde
haar neveladem in
en slaat een wenteling over
zij hobbelt door het helmgras
dat zich buigt als een assassijn
over zijn gevallen prooi
haar dolkenlach steekt
door de smekende stilte
met haar stem graaft ze holen
diep door de avond
naar de andere kant waar
een sneeuwboog op haar wacht
met aan het eind een pot zout
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Mooi hoor, over hysterie en zelfdestructie?
Mooi woord ook, assassijn..
oui, dat vind ik ook :) veel mooier dan bijv moordenaar
Een reactie posten